Η προηγούμενη Δευτέρα δεν ήταν μία συνηθισμένη σχολική ημέρα. Ήταν ένα πραγματικό μάθημα για τα παιδιά, επειδή ασχοληθήκαμε με τον αθλητισμό και το τι σημαίνει ρατσισμός.
Ήρωες ήταν όπως αναφέραμε τα παιδιά. Οι δάσκαλοι απλώς βοηθούσαν και μας πρόσεχαν.
Αρχικά πήγαμε στο σχολείο με τις τσάντες μας που δυστυχώς ήταν βαριές από τα πολλά βιβλία. Φυσικά πήγαμε την ίδια ώρα όπως πάντα.
Η ιστορία ξεκίνησε με εμάς να χωριζόμαστε σε αγόρια και κορίτσια άσχετα από τάξεις και να κυνηγιόμαστε σε όλο το σχολείο. Πριν αυτού όμως ο γυμναστής μας εξήγησε κάποια πράγματα. Όλοι ακούγαμε με προσοχή και καταλάβαμε το σκοπό της ενέργειας αυτής, του υπουργείου παιδείας, η οποία θα πραγματοποιείται κάθε χρόνο.
Στην αρχή των αγώνων βόλεϊ κυρίευε το άγχος και η αγωνία.
«Θα περάσω καλά άραγε;»
«Θα διασκεδάσω;»
Αυτές ήταν οι σκέψεις που βασάνιζαν τα παιδιά.
Στη διάρκεια του αγώνα συνέβη ένα αστείο περιστατικό: ένα παιδάκι χτύπησε έναν δάσκαλο με τη μπάλα. Το κοριτσάκι είχε γίνει σαν τη ντομάτα από ντροπή. Ο δάσκαλος προσπάθησε να τη καθησυχάσει. Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν πεθάνει από τα γέλια.
Ξαφνικά το κουδούνι χτυπά και όλοι μπήκαμε μέσα. Ο δάσκαλος, μας διάβασε ένα κείμενο με τον Θωμά, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες που μέσα από τον αθλητισμό έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο. Αυτό το αγόρι έδωσε ένα μάθημα για την διαφορετικότητα. Την επόμενη ώρα πήγαμε στον διαδραστικό πίνακα για να δούμε κάποιους μετανάστες σε άλλες χώρες, πώς τους φέρονται, αλλά και πώς φερόμαστε εμείς σε αυτούς. Το ενδιαφέρον ήταν μεγάλο απ’ όλους.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Λυπηθήκαμε πολύ που τελείωσε αυτή η συναρπαστική μέρα. Μπορεί κάποιες ομάδες στο βόλεϊ να έχασαν αλλά το σημαντικό δεν είναι η νίκη αλλά η προσπάθεια. Η ομάδα μας έχασε αλλά αυτό δεν μας στεναχώρησε. Αντιθέτως μας έκανε να νιώσουμε περήφανοι που φτάσαμε τουλάχιστον στον τελικό. Επίσης καταλάβαμε πως ο ρατσισμός δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο και όλοι πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν αδέρφια.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΡΤΕΜΙΣ ΓΚΟΡΑΝΙ
.jpg)
.jpg)
.jpg)
